Ilse Oosterkamp (!973, Hardenberg, the Netherlands), graduated Cum Laude in December 2015 from the Photo Academy Amsterdam.
To me, photography is about drawing attention to unnoticed things.
An important part of my work is drawing attention to details that are often remain invisible or inconspicuous and show that they are also interesting or beautiful.
It is often about people or things or parts of them that stand out or fascinate me and because there is an unexpected quality to it if you look closely. Sometimes it is details or properties that I magnify that creates an interesting form or composition.
I get my inspiration from my immediate environment. My biggest source of inspiration is my multiple disabled son Melle. He is a cheerful boy, who needs support from his surroundings in everything.
I am fascinated by his being ‘different’ and the possibilities and impossibilities of his body.
What strikes me when I photograph my son is that I see the beauty of the unusual. Because we are so familiar with each other, I can look at him casually as if he were a living sculpture. The question is always what to show and what not to. If I leave out the context, sculptures arise. It shows the essence, the images sometimes moving the viewer, sometimes confusing the viewer. So something is asked of the viewer.
Beautiful shapes, but not always a pretty picture. In today’s visual culture, everyone strives for perfection. Being different can create discomfort because people don’t see it much. I try to show the beauty of it.
Ilse Oosterkamp (Hardenberg, 1973) is in December 2015 Cum Laude afgestudeerd aan de Fotoacademie Amsterdam.
Fotograferen is voor mij het onder de aandacht brengen van onopgemerkte dingen.
Een belangrijk onderdeel van mijn werk is het onder de aandacht brengen van details die vaak onzichtbaar blijven of niet opvallen en daarvan te laten zien dat zij ook interessant of mooi zijn.
Het gaat vaak over mensen of dingen of onderdelen daarvan die mij opvallen of fascineren en omdat er een onverwachte kwaliteit aan zit als je er goed naar kijkt.
Soms zijn het details of eigenschappen die ik uitvergroot waardoor een interessante vorm of compositie ontstaat.
Mijn inspiratie haal ik uit mijn directe omgeving. Mijn grootste inspiratiebron is mijn meervoudig gehandicapte zoon Melle. Hij is een vrolijke jongen, die in alles ondersteuning nodig heeft van zijn omgeving. Ik word geboeid door zijn ‘anders’ zijn en de mogelijk- en onmogelijkheden van zijn lichaam.
Wat mij opvalt als ik mijn zoon fotografeer, is dat ik juist de schoonheid/mooiheid van het ongewone zie. Omdat we zo vertrouwd zijn met elkaar, kan ik ongedwongen naar hem kijken alsof hij een levende sculptuur is. De vraag is altijd wat laat ik zien en wat niet. Als ik de context weglaat ontstaan er sculpturen. Het toont de essentie, de beelden ontroeren de kijker soms, soms laten ze de kijker verwarrend achter. Er wordt dus wat gevraagd van de kijker.
Mooie vormen, maar niet altijd een mooi plaatje. In de huidige beeldcultuur streeft iedereen naar perfectie. Het anders zijn kan ongemak opwekken, omdat mensen het niet veel zien. Ik probeer het mooie ervan te laten zien.
